Ιστορία της Κριμαίας: από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα

Η χερσόνησος της Κριμαίας έχει μια πλούσια ιστορία, η οποία αρχίζει από την αρχαιότητα. Αυτή η γη ήταν ενδιαφέρουσα για πολλά έθνη, πολλοί πόλεμοι πολέμησαν γι 'αυτό.

Αρχαιολογικά στοιχεία για την εγκατάσταση του αρχαίου πληθυσμού της Κριμαίας, που χρονολογείται από τη Μέση Παλαιολιθική. Τα ερείπια των Νεάντερταλ που βρέθηκαν στο σπήλαιο Kiyik-Koba χρονολογούνται περίπου στα 80.000 π.Χ. ε Οι καθυστερημένες ενδείξεις για την παρουσία των Νεάντερταλ εδώ βρέθηκαν και στο Starosel και στο Buran Kaya. Οι αρχαιολόγοι έχουν βρει μερικά από τα αρχαιότερα ανθρώπινα κατάλοιπα στην Ευρώπη στις σπηλιές Buran-Kaya στα βουνά της Κριμαίας (ανατολικά της Συμφερούπολης). Τα απολιθώματα είναι περίπου 32.000 ετών, αντικείμενα που συνδέονται με τον πολιτισμό Gravettianskoe. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εποχής των παγετώνων, μαζί με τη βόρεια ακτή της Μαύρης Θάλασσας, η Κριμαία ήταν ένα καταφύγιο για τους ανθρώπους, από όπου η βόρεια-κεντρική Ευρώπη αναπληρώθηκε μετά το τέλος του κρύου καιρού.

Ο ανατολικοευρωπαϊκός κάμπος την εποχή εκείνη ήταν κυρίως καταλημένος από την περσική δασική στέπα. Οι υποστηρικτές της υπόθεσης του πλημμυριού της Μαύρης Θάλασσας πιστεύουν ότι η Κριμαία έγινε χερσόνησος σχετικά πρόσφατα, αφού μείωσε το επίπεδο της Μαύρης Θάλασσας κατά την 6η χιλιετία π.Χ. ε Η αρχή της Νεολιθικής στην Κριμαία δεν συνδέεται με τη γεωργία, αλλά με την αρχή της κεραμικής παραγωγής, τις αλλαγές στην τεχνολογία κατασκευής εργαλείων πυριτίου και την εξημέρωση των χοίρων. Οι πρώτες ενδείξεις φύτευσης κατοικίδιου σίτου στη χερσόνησο της Κριμαίας σχετίζονται με τον χαλκολιτικό οικισμό Ardych-Burunsky, που χρονολογείται από τα μέσα της 4ης χιλιετίας π.Χ. ε

Οι Ταυριανοί άρχισαν να αναμειγνύονται με τους Σκύθες, ξεκινώντας από τα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ. ε., καθώς υπάρχουν αναφορές στα γραπτά των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Η προέλευση των Ταυρίων είναι ασαφής. Ίσως είναι οι πρόγονοι των Κιμμερίων, που εκδιώχθηκαν από τους Σκύθες. Εναλλακτικές θεωρίες τους αποδίδουν στους λαούς Abkhaz και Adyghe, οι οποίοι την εποχή εκείνη ζούσαν πολύ πιο δυτικά από σήμερα. Οι Έλληνες που ίδρυσαν τις αποικίες στην Κριμαία κατά την αρχαϊκή περίοδο, θεώρησαν τον Ταύρο έναν άγριο, πολεμικό λαό. Ακόμη και μετά τον ελληνικό και ρωμαϊκό αποικισμό, ο Ταύρος δεν ηρεμήθηκε και συνέχισε να εμπλέκεται στην πειρατεία στη Μαύρη Θάλασσα. Στον 2ο αιώνα π.Χ. ε έγιναν σύμμαχοι του σκύθου βασιλιά Skilur.

Η χερσόνησος της Κριμαίας βόρεια των βουνών της Κριμαίας καταλήφθηκε από τις σκυθικές φυλές. Το κέντρο τους έγινε η πόλη της Σκυθικής Νεάπολης στα περίχωρα της σύγχρονης Συμφερούπολης. Η πόλη κυβερνούσε ένα μικρό βασίλειο, καλύπτοντας τη γη μεταξύ των κατώτερων περιοχών του Δνείπερου και της Βόρειας Κριμαίας. Η Σκύθια Νάπολη ήταν μια πόλη με μικτό σκυθικό-ελληνικό πληθυσμό, ισχυρούς αμυντικούς τοίχους και μεγάλα δημόσια κτίρια που χτίστηκαν σύμφωνα με την ελληνική αρχιτεκτονική. Η πόλη καταστράφηκε τελικά στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ. ε goths.

Οι αρχαίοι Έλληνες κάλεσαν την περιοχή Ταύρις. Δεδομένου ότι οι Τάουροι κατοικούσαν μόνο στις ορεινές περιοχές της νότιας Κριμαίας, αρχικά το όνομα Tavrik χρησιμοποιήθηκε μόνο για αυτό το μέρος, αλλά αργότερα εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη χερσόνησο. Οι ελληνικές πόλεις-κράτη άρχισαν να δημιουργούν αποικίες κατά μήκος της ακτής της Μαύρης Θάλασσας της Κριμαίας τον VII-IV αιώνα π.Χ. ε Ο Θεοδόσιος και ο Παντικάπιος ιδρύθηκαν από τους Μιλήτες. Στον αιώνα π.Χ. ε Οι Δωριείς από την Ποντιακή Ηράκλεια ίδρυσαν το θαλάσσιο λιμάνι της Χερσονήσου (στη σημερινή Σεβαστούπολη).

Ο άρχων, ο ηγέτης του Panticapaeum, ανέλαβε τον τίτλο του βασιλιά του Κιμμεριανού Βοσπόρου, ενός κράτους που διατηρούσε στενές σχέσεις με την Αθήνα, προμηθεύοντας την πόλη με σιτάρι, μέλι και άλλα αγαθά. Η τελευταία από αυτή τη δυναστεία των βασιλιάδων - Παρίσταντ V, υποβλήθηκε στην πίεση των Σκυθών και το 114 π.Χ.opal υπό την αιγίδα του ποντιακού βασιλιά Μιθριδάτη του VI. Μετά το θάνατο του κυρίαρχου, ο γιος του Φαρνάκ Β, τραβήχτηκε από τον Πομπηία στο Βασίλειο του Κιμμεριανού Βοσπόρου το 63 π.Χ. ε ως ανταμοιβή για τη βοήθεια των Ρωμαίων στον πόλεμο εναντίον του πατέρα τους. Το 15 π.Χ. ε Επέστρεψε πάλι στον βασιλιά του Πόντου, αλλά έκτοτε μετρήθηκε ανάμεσα στη Ρώμη.

Για τρεις αιώνες, η Ταρίκα φιλοξένησε ρωμαϊκές λεγεώνες και αποίκους στο Χαράκς. Η αποικία ιδρύθηκε κάτω από το Βεσπασιανό για να προστατεύσει τη Χερσόνησο και άλλα εμπορικά κέντρα του Βοσπόρου από τους Σκύθες. Το στρατόπεδο εγκαταλείφθηκε από τους Ρωμαίους στα μέσα του 3ου αιώνα. Κατά τους επόμενους αιώνες, η Κριμαία κατακτήθηκε ή καταλήφθηκε διαδοχικά από τους Γότθους (250 μ.Χ.), τους Χουνς (376), τους Βούλγαρους (IV-VIII αιώνα), τους Χαζάρους (VIII αιώνα).

Το 1223, η Χρυσή Ορδή υπό την ηγεσία του Τζινγκς Χαν στην Κριμαία, σκουπίζοντας τα πάντα στην πορεία του. Εμφανισμένοι στη σύγχρονη Μογγολία, οι Τάταροι ήταν νομαδικές φυλές, οι οποίοι ενώθηκαν κάτω από το πανό του Τζένγκις Χαν και προσέλκυσαν τους Τούρκους να αυξήσουν τον στρατό τους, περνώντας από την Κεντρική Ασία και την Ανατολική Ευρώπη. Γνωστός για τη σκληρότητα του, ο μεγάλος Χαν θα μπορούσε πάντα να δημιουργήσει την απαραίτητη πειθαρχία και τάξη στον στρατό. Εισήγαγε νόμους που απαγόρευσαν, μεταξύ άλλων, τη διαμάχη για το αίμα, την κλοπή, την παραδοχή ψευδούς μαρτυρίας, τη μαγεία, την ανυπακοή στις βασιλικές παραγγελίες και την κολύμβηση σε τρεχούμενο νερό. Το τελευταίο ήταν μια αντανάκλαση του συστήματος πεποιθήσεων των Τατάρων. Λατρεύουν τον Möngke Koko Tengre - το «αιώνιο γαλάζιο ουρανό», το παντοδύναμο πνεύμα που ελέγχει τις δυνάμεις του καλού και του κακού και πιστεύει ότι τα ισχυρά πνεύματα ζουν με φωτιά, τρεχούμενο νερό και άνεμο.

Η Κριμαία ανήκε στην Ταταρική Αυτοκρατορία, που εκτείνεται από την Κίνα στα ανατολικά μέχρι το Κίεβο και τη Μόσχα στη Δύση. Λόγω του μεγέθους της επικράτειάς του, ο Genghis Khan δεν μπόρεσε να ελέγξει τους ανθρώπους από τη Μογγολία και οι Κινέζοι της Κριμαίας απολάμβαναν την υπάρχουσα αυτονομία. Η πρώτη πρωτεύουσα της Κριμαίας βρισκόταν στο Κίρυμα (σήμερα Παλαιά Κριμαία) και παρέμεινε εκεί μέχρι τον 15ο αιώνα, μετά την οποία μετακόμισε στο Μπαχτισάρα. Το εύρος της αυτοκρατορίας του Τατάρ και η δύναμη του μεγάλου Χαν οδήγησαν στο γεγονός ότι για κάποιο χρονικό διάστημα οι έμποροι και άλλοι ταξιδιώτες που βρίσκονταν υπό την προστασία του μπορούσαν να ταξιδεύουν ανατολικά και δυτικά με ασφάλεια για τον εαυτό τους. Οι Τάταροι συνήψαν εμπορικές συμφωνίες με τους Γενουάτες και τους Βενετούς, ενώ ο Σουάκ και ο Κάφας (Θεοδοσίους) άνθισαν, παρά τους φόρους που τους επιβλήθηκαν. Ο Μάρκο Πόλο προσγειώθηκε στο Σουδακ στο δρόμο του προς το δικαστήριο του Χαν Κουμπιλάι το 1275.

Όπως όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες, ο Τατάρ επηρεάστηκε από τους πολιτισμούς που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της επέκτασής του. Το 1262, ο Σουλτάνος ​​Βαϊμπάρς, γεννημένος στο Κιρίμ, έγραψε μια επιστολή προς έναν από τους Τάταρς χαν, καλώντας τους να μετατραπούν στο Ισλάμ. Το παλαιότερο τζαμί στην Κριμαία εξακολουθεί να βρίσκεται στην Παλαιά Κριμαία. Χτίστηκε το 1314 από τον Τατάρ Χαν Ουζμπεκιστάν. Το 1475, οι Οθωμανοί Τούρκοι κατέλαβαν την Κριμαία, λαμβάνοντας τον Χαν Μένγλι Γκιράι σε αιχμαλωσία στο Κάφφα. Τον άφησαν να πάει με την προϋπόθεση ότι θα κυβερνούσε την Κριμαία ως εκπρόσωπος. Για τα επόμενα 300 χρόνια, οι Τάταροι παρέμειναν η κυρίαρχη δύναμη στην Κριμαία και ένα αγκάθι για την αναπτυσσόμενη Ρωσική Αυτοκρατορία. Οι Τατάρ χαν άρχισαν να χτίζουν το Μεγάλο Παλάτι, το οποίο βρίσκεται στο Bakhchisarai, στον αιώνα XV.

Στα μέσα του 10ου αιώνα, το ανατολικό τμήμα της Κριμαίας κατακτήθηκε από τον πρίγκηπα του Κιέβου Svyatoslav και έγινε μέρος του πριγκηπάτου του Tmutarakan της Kievan Rus. Το 988, ο πρίγκιπας Κίεβο Βλαντιμίρ κατέλαβε επίσης τη βυζαντινή πόλη Χερσόνησο (τώρα μέρος της Σεβαστούπολης), όπου αργότερα μετατράπηκε σε χριστιανισμό. Αυτό το ιστορικό γεγονός χαρακτηρίζεται από έναν εντυπωσιακό ορθόδοξο καθεδρικό ναό στον τόπο όπου πραγματοποιήθηκε η τελετή.

Η κυριαρχία του Κιέβου στα εσωτερικά εδάφη της Κριμαίας χάθηκε στις αρχές του 13ου αιώνα υπό την πίεση των εισβολών από τη Μογγόλα. Το καλοκαίρι του 1238, ο Batu Khan κατέστρεψε την Κριμαία και τη Μορδοβία, φτάνοντας στο Κίεβο από το 1240.Από το 1239 έως το 1441, το εσωτερικό της Κριμαίας ήταν υπό τον έλεγχο της τουρκικής-Μογγολικής Χρυσής Ορδής. Το όνομα Κριμαία προέρχεται από το όνομα της επαρχίας πρωτεύουσα της Χρυσής Ορδής - μια πόλη που είναι πλέον γνωστή ως Παλαιά Κριμαία.

Οι Βυζαντινοί και τα κληρονομικά κράτη τους (η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας και το Πριγκιπάτο του Θεοδώρου) συνέχισαν να διατηρούν τον έλεγχο του νότιου τμήματος της χερσονήσου μέχρι την κατάκτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1475. Τον 13ο αιώνα, η Γενουάτικη Δημοκρατία κατασχέθηκε οικισμοί που έχτισαν οι αντίπαλοί τους από τους Βενετούς κατά μήκος της ακτής της Κριμαίας και εγκαταστάθηκαν στο Τσάμπαλο (τώρα Μπαλακλάβα), Σόλνταϊ (Σουντάκ), Τσερκο (Κερτς) και Καφέ (Φεονσόσια), αποκτώντας τον έλεγχο της οικονομίας της Κριμαίας και του εμπορίου της Μαύρης Θάλασσας δύο αιώνες.

Μετά την ήττα του Μογγολικού στρατού των Χορωδών Χορδών από τον Τιμπούρ (1399), οι Τάταροι της Κριμαίας το 1441 ίδρυσαν το ανεξάρτητο Χανάτη της Κριμαίας υπό τον έλεγχο ενός απόγονος του Τζένγκις Χαν Χάιζι Γκιρί. Αυτός και οι διάδοχοί του κυριάρχησαν πρώτα στην Κύρκ-Γερ, και από τον αιώνα του XV - στο Bakhchisarai. Οι Τάταροι της Κριμαίας ελέγχουν τις στέπες, οι οποίες απλώνονταν από το Κουμπάν προς τη Δνείστερου, αλλά δεν μπορούσαν να πάρουν τον έλεγχο των εμπορικών πόλεων των Γενουατών. Αφού γύρισαν προς τους Οθωμανούς για βοήθεια, η εισβολή με επικεφαλής τον Gedik Ahmed Pasha το 1475 είχε σαν αποτέλεσμα την Kaffa και άλλες εμπορικές πόλεις υπό τον έλεγχό τους.

Μετά την κατάληψη των γενουατικών πόλεων, ο οθωμανικός σουλτάνος ​​κατέλαβε τη Μένλι και τον Γκιράι σε αιχμαλωσία και αργότερα τους απελευθέρωσε με αντάλλαγμα την υιοθέτηση της οθωμανικής κυριαρχίας πάνω από τους Κριμανούς χαν. Υποτίθεται ότι θα τους επιτρέψει να κυβερνούν ως πρίγκιπες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά οι Χαν είχαν ακόμα αυτονομία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ακολουθούσαν τους δικούς τους κανόνες. Οι Τάταροι της Κριμαίας επιτέθηκαν στα ουκρανικά εδάφη, όπου σκλάβοι συνελήφθησαν για πώληση. Μόνο από το 1450 έως το 1586 καταγράφηκαν 86 ταταρικές επιδρομές και από το 1600 έως το 1647 - 70. Στη δεκαετία του 1570 πωλήθηκαν περίπου 20.000 σκλάβοι στο Kaffa ετησίως. Οι σκλάβοι και οι ελεύθεροι έπασχαν περίπου στο 75% του πληθυσμού της Κριμαίας.

Το 1769, κατά τη διάρκεια της τελευταίας μεγάλης τατικής επιδρομής που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του ρωσοτουρκικού πολέμου, Οι Τάταροι της Κριμαίας, ως εθνοτική ομάδα, μπήκαν στο Χαναντάρι της Κριμαίας. Αυτό το έθνος προέρχεται από ένα σύνθετο μίγμα Τούρκων, Γότθων και Γενοβέζων. Γλωσσικά συνδέονται με τους Khazars, οι οποίοι εισέβαλαν στην Κριμαία στα μέσα του VIII αιώνα. Τον 13ο αιώνα, σχηματίστηκε ένας μικρός θύλακας των Καραϊτών της Κριμαίας, οι άνθρωποι εβραϊκής προέλευσης, που εξάσκησαν τον Καραϊσμό, ο οποίος αργότερα υιοθετήθηκε από την τουρκική γλώσσα. Υπήρχε μεταξύ των μουσουλμάνων - οι Τάταροι της Κριμαίας πρωτίστως στα υψίπεδα του Chufut-Kale.

Το 1553-1554, ο κοτσάκης hetman Dmitry Vishnevetsky συγκέντρωσε μια ομάδα Κοζάκων και έχτισε ένα φρούριο, σχεδιασμένο για να αντισταθεί στις επιδρομές των Τατών στην Ουκρανία. Με τη δράση αυτή ίδρυσε το Zaporizhian Sich, με τη βοήθεια του οποίου έπρεπε να αρχίσει μια σειρά επιθέσεων στη χερσόνησο της Κριμαίας και τους Οθωμανούς Τούρκους. Το 1774, οι Κριμανοί κινήθηκαν υπό τη ρωσική επιρροή στο πλαίσιο της συνθήκης Kyuchuk Kainarka. Το 1778, η ρωσική κυβέρνηση απελάσε πολλούς ορθόδοξους Έλληνες από την Κριμαία στα περίχωρα της Μαριούπολης. Το 1783, η Ρωσική Αυτοκρατορία διέθεσε ολόκληρη την Κριμαία.

Μετά το 1799, το έδαφος χωρίστηκε σε κομητείες. Την εποχή εκείνη υπήρχαν 1.400 οικισμοί και 7 πόλεις:

• Simferopol;
• Σεβαστούπολη;
• Γιάλτα;
• Evpatoria;
• Alushta;
• Θεοδόσιος;
• Kerch

Το 1802, κατά τη διάρκεια της διοικητικής μεταρρύθμισης του Παύλου Ι, το διοικητικό συμβούλιο Novorossiysk, το οποίο συνδέθηκε με το Χανάτη της Κριμαίας, καταργήθηκε και χωρίστηκε και πάλι. Μετά την ανάπτυξη της Κριμαίας περιορίστηκε στη νέα επαρχία Tauride με το κέντρο της Συμφερούπολης. Η Αικατερίνη Β έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επιστροφή της χερσονήσου της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Η επαρχία περιλάμβανε 25,133 km2 της Κριμαίας και 38,405 km2 γειτονικών εδαφών στην ηπειρωτική χώρα.Το 1826, ο Adam Mickiewicz δημοσίευσε το βασικό του έργο, The Crimean Sonnets, μετά από ταξίδια κατά μήκος της ακτής της Μαύρης Θάλασσας.

Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, οι Τάταροι της Κριμαίας συνέχισαν να ζουν στην επικράτεια της χερσονήσου. Οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί ζούσαν μαζί τους. Μεταξύ των ντόπιων ήταν Γερμανοί, Εβραίοι, Βούλγαροι, Λευκορώσοι, Τούρκοι, Έλληνες και Αρμένιοι. Οι περισσότεροι Ρώσοι ήταν συγκεντρωμένοι στην περιοχή Feodosia. Οι Γερμανοί και οι Βούλγαροι εγκαταστάθηκαν στην Κριμαία στις αρχές του 19ου αιώνα, λαμβάνοντας μεγάλα αγροτεμάχια και γόνιμα εδάφη, και αργότερα οι πλούσιοι άποικοι άρχισαν να αγοράζουν γη στις κομητείες Περεκόπου και Ευεπατορίας.

Μετά από στρατιωτικές επιχειρήσεις στις κυριαρχίες του Δούναβη και στη Μαύρη Θάλασσα, οι συμμαχικές δυνάμεις προσγειώθηκαν στην Κριμαία τον Σεπτέμβριο του 1854 και πολιορκούσαν την πόλη της Σεβαστούπολης, τη βάση του τσαρικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Μετά από μεγάλες μάχες η πόλη έπεσε στις 9 Σεπτεμβρίου 1855. Ο πόλεμος κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής και κοινωνικής υποδομής της Κριμαίας. Οι Τάταροι της Κριμαίας έπρεπε να φύγουν μαζικά από την πατρίδα τους λόγω των συνθηκών που δημιούργησε ο πόλεμος, οι διώξεις και οι απαλλοτριώσεις της γης. Εκείνοι που επέζησαν του ταξιδιού, της πείνας και των ασθενειών, μεταφέρθηκαν στην Ντομπρουτζα, την Ανατολία και σε άλλα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τέλος, η ρωσική κυβέρνηση αποφάσισε να σταματήσει τον πόλεμο, καθώς η γεωργία άρχισε να υποφέρει.

Μετά τη ρωσική επανάσταση του 1917, η στρατιωτικο-πολιτική κατάσταση στην Κριμαία ήταν τόσο χαοτική όσο και στο μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας της Ρωσίας. Κατά τη διάρκεια του επομένου εμφυλίου πολέμου, η Κριμαία άλλαξε επανειλημμένα τα χέρια της και για κάποιο διάστημα ήταν ένα φρούριο του λευκοφορικού στρατού εναντίον των Μπολσεβίκων. Το 1920, τα λευκά, με επικεφαλής τον στρατηγό Wrangel, αντέδρασαν για τελευταία φορά στον Nestor Makhno και στον Κόκκινο Στρατό. Όταν η αντίσταση συνθλίβτηκε, πολλοί από τους αντικομμουνιστές μαχητές και πολίτες διέφυγαν στην Κωνσταντινούπολη.

Από τις 18 Οκτωβρίου 1921, η Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κριμαίας ήταν μέρος της ρωσικής SSR, η οποία με τη σειρά της εντάχθηκε στη Σοβιετική Ένωση. Ωστόσο, αυτό δεν προστατεύει τους Τάταρους της Κριμαίας, που την εποχή εκείνη στη χερσόνησο του πληθυσμού ήταν 25%, από την καταπίεση του Ιωσήφ Στάλιν της δεκαετίας του 1930. Οι Έλληνες ήταν άλλοι άνθρωποι που υπέφεραν. Τα εδάφη τους χάθηκαν στη διαδικασία της συλλογικότητας, στην οποία οι αγρότες δεν έλαβαν αποζημίωση μισθού.

Από το 1923 έως το 1944, έγιναν προσπάθειες για τη δημιουργία εβραϊκών οικισμών στην Κριμαία. Κάποτε, ο Βιτσάσελαβ Μολότοφ πρότεινε την ιδέα της δημιουργίας εβραϊκής πατρίδας. Τον εικοστό αιώνα, η Κριμαία γνώρισε δύο ισχυρούς λιμούς: τα έτη 1921-1922 και 1932-1933. Μια μεγάλη συρροή σλαβικού πληθυσμού συνέβη στη δεκαετία του 1930 ως αποτέλεσμα των σοβιετικών πολιτικών περιφερειακής ανάπτυξης. Αυτές οι δημογραφικές καινοτομίες άλλαξαν για πάντα την εθνική ισορροπία στην περιοχή.

Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η Κριμαία ήταν η σκηνή των αιματηρών μάχες. Οι ηγέτες του Τρίτου Ράιχ προσπάθησαν να κατακτήσουν και να αποικίσουν τη γόνιμη και όμορφη χερσόνησο. Η Σεβαστούπολη διήρκεσε από τον Οκτώβριο του 1941 μέχρι τις 4 Ιουλίου 1942, με αποτέλεσμα οι Γερμανοί να κατακτήσουν την πόλη. Από την 1η Σεπτεμβρίου 1942, η χερσόνησος βρισκόταν υπό τον έλεγχο του ναζιστικού στρατηγού Alfred Edward Frauenfeld.Παρά τις σκληρές τακτικές των ναζιστών και τη βοήθεια των ρουμανικών και ιταλικών στρατευμάτων, τα βουνά της Κριμαίας παρέμειναν ένα αήττητο οχυρό της τοπικής αντίστασης (αντάρτες) μέχρι την ημέρα που η χερσόνησος απελευθερώθηκε από τις δυνάμεις κατοχής.

Το 1944, η Σεβαστούπολη ήρθε υπό τον έλεγχο των στρατευμάτων της Σοβιετικής Ένωσης. Η αποκαλούμενη "πόλη της ρωσικής δόξας", κάποτε γνωστή για την όμορφη αρχιτεκτονική της, καταστράφηκε ολοσχερώς και έπρεπε να ξαναχτιστεί πέτρινα από πέτρα. Λόγω της τεράστιας ιστορικής και συμβολικής σημασίας για τους Ρώσους, ήταν σημαντικό για τον Στάλιν και τη σοβιετική κυβέρνηση να αποκαταστήσουν το παλαιότερο δόγμα του το συντομότερο δυνατό.

Στις 18 Μαΐου 1944, ολόκληρος ο πληθυσμός των Τάταρων της Κριμαίας εκδιώχθηκε βίαια από τη σοβιετική κυβέρνηση του Ιωσήφ Στάλιν στην Κεντρική Ασία. ως μορφή συλλογικής τιμωρίας. Πιστεύει ότι φέρεται να συνεργάστηκε με τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής και σχημάτισε φιλογερμανικές λεγεώνες του Τάταρ. Το 1954, ο Νικήτα Χρουστσόφ έδωσε την Κριμαία στην Ουκρανία. Ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι δώρισε τη χερσόνησο με δική του πρωτοβουλία. Στην πραγματικότητα, η μεταφορά πραγματοποιήθηκε υπό την πίεση των πιο σημαίνοντων πολιτικών λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης.

Στις 19 Μαρτίου 1993, ο αντιπρόεδρος της Κριμαίας και μέλος του Εθνικού Μετώπου Σωτηρίας, Αλέξανδρος Κρούγκλοφ, απείλησαν μέλη του Κογκρέσου Κριμαίας-Ουκρανίας να μην τα αφήσουν στο κτίριο του Δημοκρατικού Συμβουλίου. Λίγες ημέρες αργότερα, η Ρωσία δημιούργησε ένα κέντρο πληροφόρησης στη Σεβαστούπολη. Τον Απρίλιο του 1993, το Υπουργείο Άμυνας της Ουκρανίας απηύθυνε έκκληση στο Verkhovna Rada να αναστείλει τη συμφωνία του Γιάλτα του 1992 για τη διαίρεση του στόλου της Μαύρης Θάλασσας, ακολουθούμενη από αίτημα του ουκρανικού δημοκρατικού κόμματος να αναγνωρίσει το στόλο είτε ως ουκρανικό είτε ως ξένο κράτος στην Ουκρανία.

Στις 14 Οκτωβρίου 1993, το κοινοβούλιο της Κριμαίας καθιέρωσε τη θέση του Προέδρου της Κριμαίας και συμφώνησε σχετικά με την ποσόστωση εκπροσώπησης των Τατάρων της Κριμαίας στο Συμβούλιο. Το χειμώνα, η χερσόνησος κλονίστηκε από μια σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων, όπως η καύση του διαμερίσματος του Mejlis, η πυροβολισμός ενός ουκρανικού αξιωματούχου, αρκετές χάλκινες επιθέσεις στον Meshkov, μια εκτόξευση βόμβας στο σπίτι του τοπικού κοινοβουλίου, μια απόπειρα δολοφονίας για έναν κομμουνιστικό προεδρικό υποψήφιο και άλλους.

Στις 2 Ιανουαρίου 1994, ο Mejlis αρχικά μποϊκοτάρει τις προεδρικές εκλογές, οι οποίες στη συνέχεια ακυρώθηκαν. Οι άλλες οργανώσεις της Κριμαίας Τατάρ ανέλαβαν αργότερα το ίδιο το μποϊκοτάζ. Στις 11 Ιανουαρίου, ο Mejlis δήλωσε τον εκπρόσωπό του Νικολάι Μπαχρόφ ομιλητής του κοινοβουλίου της Κριμαίας, υποψήφιος για προεδρία. Στις 12 Ιανουαρίου, άλλοι υποψήφιοι τον κατηγόρησαν για βίαιες μεθόδους εκστρατείας. Την ίδια στιγμή, ο Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι κάλεσε τους κατοίκους της Κριμαίας να ψηφίσουν για το ρωσικό Σεργκέι Shuvaynikov.

Το 2006, διαδηλώθηκαν διαδηλώσεις στη χερσόνησο, αφού οι ναυτικοί των ΗΠΑ έφτασαν στην Κριμαϊκή πόλη του Θεοδοσίου για να συμμετάσχουν σε στρατιωτικές ασκήσεις. Τον Σεπτέμβριο του 2008, ο υπουργός Εξωτερικών της Ουκρανίας Βλαντιμίρ Οργύσκο κατηγόρησε τη Ρωσία για την έκδοση ρωσικών διαβατηρίων στον πληθυσμό της Κριμαίας και την χαρακτήρισε «πραγματικό πρόβλημα», δεδομένης της ρωσικής πολιτικής στρατιωτικής παρέμβασης στο εξωτερικό για την προστασία των Ρώσων πολιτών. Κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου στη Μόσχα στις 16 Φεβρουαρίου 2009, ο δήμαρχος της Σεβαστούπολης Σεργκέι Κουνίτσιν δήλωσε ότι ο πληθυσμός της Κριμαίας αντιτίθεται στην ιδέα να γίνει μέρος της Ρωσίας.

Στις 24 Αυγούστου 2009, πραγματοποιήθηκαν αντι-ουκρανικές διαδηλώσεις κατοίκων της Ρωσίας στην Κριμαία. Το χάος στο Verkhovna Rada ξέσπασε στις 27 Απριλίου 2010 κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης σχετικά με την επέκταση της μίσθωσης της ρωσικής ναυτικής βάσης. Η κρίση ξεδιπλώθηκε στα τέλη Φεβρουαρίου 2014 μετά την επανάσταση του Euromaidan.Στις 21 Φεβρουαρίου, ο Πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς συμφώνησε σε τριμερές σημείωμα που θα επεκτείνει την εξουσία του μέχρι το τέλος του έτους. Μέσα σε 24 ώρες, η συμφωνία παραβιάστηκε από ακτιβιστές του Μαϊντάν και ο πρόεδρος αναγκάστηκε να φύγει. Απολύθηκε την επόμενη μέρα από νομοθετικό σώμα που εκλέχθηκε το 2012.

Σε απουσία του Προέδρου, ο νεοδιορισθείς Πρόεδρος της Νομοθετικής Συνέλευσης, Αλέξανδρος Τurchinov, έγινε αντιπρόεδρος με περιορισμένες εξουσίες. Η Ρωσία την χαρακτήρισε «πραξικόπημα» και αργότερα άρχισε να καλεί την κυβέρνηση στο Κίεβο «χούντα», αφού οι ένοπλοι εξτρεμιστές συμμετείχαν στη λειτουργία της χώρας και το νομοθετικό σώμα που εκλέχτηκε το 2012 δεν ήταν ακόμα στην εξουσία. Η εκλογή νέου προέδρου χωρίς υποψηφίους της αντιπολίτευσης είχε προγραμματιστεί για τις 25 Μαΐου.

Στις 27 Φεβρουαρίου, άγνωστοι κατέλαβαν το κτίριο του Ανωτάτου Συμβουλίου της Κριμαίας και το κτίριο του Συμβουλίου των Υπουργών στη Συμφερόπολη. Οι αλλοδαποί κατέλαβαν το κτήριο του κοινοβουλίου της Κριμαίας, το οποίο ψήφισε για τη διάλυση της κυβέρνησης της Κριμαίας και την αντικατάσταση του πρωθυπουργού Ανατόλι Μογίλεφ από τον Σεργκέι Ακσενώφ. Στις 16 Μαρτίου, η κυβέρνηση της Κριμαίας δήλωσε ότι σχεδόν το 96% όσων ψήφισαν στην Κριμαία υποστήριξαν την ένταξή τους στη Ρωσία. Η ψηφοφορία δεν έλαβε διεθνή αναγνώριση και, εκτός από τη Ρωσία, καμία χώρα δεν έστειλε επίσημους παρατηρητές εκεί.

Στις 18 Μαρτίου 2014, η αυτοανακηρυχθείσα ανεξάρτητη Δημοκρατία της Κριμαίας υπέγραψε συμφωνία για επανένωση με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Οι ενέργειες αναγνωρίστηκαν διεθνώς από λίγες μόνο πολιτείες. Παρά το γεγονός ότι η Ουκρανία αρνήθηκε να δεχθεί την προσάρτηση, ο στρατός εγκατέλειψε την επικράτεια της χερσονήσου στις 19 Μαρτίου 2004.

Δείτε πώς η Κριμαία εντάχθηκε στη Ρωσία το 2014, δείτε το παρακάτω βίντεο.